16 juli 2015 - Tundra Rose - Knik Glacier Lodge



Rond de Tundra Rose Cabins ligt er een heel mooie tuin en dit is dan ook het eerste wat we deze morgen zien.


Vandaag is een heel rustige dag, met enkel een, pittige, hike naar de Lions Head, van waar we een mooi uitzicht zouden moeten hebben op de Matanuska Glacier.
Dat is de Lions Head gezien van bij onze cabins. Daar moeten we dus op...



De toegang ligt op privé-eigendom van AT&T Telecom en we bellen eerst naar het nmmer 001-800-252-7521 om toestemming te vragen om op hun grondgebied te mogen gaan hiken.
Ik krijg daar een vriendelijke dame aan de telefoon die direct haar fiat geeft. Blijkbaar zijn we niet de enige die deze trail kennen.

We komen om 11u aan bij de, gesloten, slagboom van AT&T, waar we onze auto parkeren.



We gaan langs de slagboom en beginnen aan de hike. We staan op 645m hoogte.
Het begin is gewoon de toegangsweg tot de installatie van AT&T en is een brede gravelweg. Die gaat wel al gestaag omhoog.
Bijna bij de gebouwen aangekomen is er rechts een heel smal pad te zien, dat moeten we hebben. Er ligt trouwens ook een cairn zodat men niet kan missen. We hebben de hike overigens getracked en die wordt later online gezet.
Onmiddellijk gaat het bijzonder steil omhoog en de trail is ook zeer technisch met overal boomwortels, grote en kleine rotsen, bomen enz. Het is echt uitkijken geblazen om niet te vallen en wat ben ik blij dat ik mijn 2 extra voeten/handen in de vorm van mijn wandelstokken meegenomen heb.



De hike op zich is met amper 1,75km (one way) niet lang, maar er moeten wel 330 hoogtemeters overwonnen worden en dat is behoorlijk wat over deze korte afstand.
We klimmen, zonder enig vlak stuk, voortdurend over een heel smal pad, al is dit die naam amper waardig. Meermaals ook zijn er splitsingen, die uiteindelijk allemaal op hetzelfde uitkomen, maar men kan duidelijk zien dat men al heel wat pogingen gedaan heeft om hier en daar een makkelijker weg te vinden.

Na 1,64 km komen we boven op het stuk waar men voor het eerst een heel mooi uitzicht heeft op de Matanuska Glacier. We hebben er 41 minuten over gedaan en hebben 303 meter geklommen.




Nu blijft nog het laatste stuk over en die bedwingen we na nog eens 5 minuten voor 250 meter en 31 hoogtemeters. De uitzichten zijn wel om "u" tegen te zeggen en we overkijken de volledige vallei, van aan onze cabins, over de Matanuska River, de Matanuska Glacier die er als een kronkelende snelweg uitziet, talloze gletsjermeren, uitgestrekte wouden en meertjes, Caribou Creek, de Talkeetna Mountain Range en de Chugach Mountains. We zien rondom ons eigenlijk een samenvatting liggen van de volledige prachtige natuur van Alaska. Waw, dat is écht enig mooi.



Niettegenstaande de zon niet schijnt is het er toch zalig toeven. Het is gelukkig windstil en we blijven er dan ook ruim een uur, nauwelijks beseffend dat dit alles binnen 2 dagen tot het verleden behoort...Men zou er zowaar beginnen aan wennen.







Hier ziet men goed welke hoogte we overbrugd hebben...





En dan de afdaling... Pfff, die is eigenlijk nóg moeilijker. Niet qua lastigheidsgraad, maar wel betreffende concentratie. Zonder onderbreken moeten we onze voeten naar de, weinige, juiste plaatsen dirigeren. Was ik daarnet al blij met mijn wandelstokken, nu zijn die pas helemaal onmisbaar geworden...
We komen uiteindelijk na 35 minuten terug bij de auto.

Zoals het ook in de natuur het geval is, is ook deze leeuw moeilijk te temmen. De staart (de gravelweg) is een opwarmertje, maar het lijf (het langste stuk door de bomen en struiken)  is echt ver-schrik-ke-lijk steil en technisch. De kop (de rotsen na een kort, relatief vlak, stuk) is dan eigenlijk maar een uitlopertje meer.
We zijn nu wel heel wat gewoon qua hikes, maar dit is toch harken, soms letterlijk zelfs, als we ons aan wortels of takken met de handen moeten omhoogtrekken. Dat zijn de stukken waar het zelfs te steil is voor de wandelstokken, of waar ze geen steun vinden. We hebben Lions Head uiteindelijk getemd, al heeft het heel wat zweet gekost. Maar de beloning, boven op de top, was elke druppel waard. Statistieken op Runtastic.


Nu is het eigenlijk in 1 rechte lijn naar onze volgende verblijfplaats, de Knik River Lodge. Daar slapen we nog 2 nachten vooraleer terug naar huis te vliegen.
We vervolgen dus eigenlijk gewoon dezelfde weg van gisteren, de Glenn Highway en de uitzichten zijn ook nu weer voortdurend heel mooi.

De Knik River Lodge ligt helemaal op het einde van een doodlopende, 20km lange, weg die door de bossen slingert.
Ineens zien we, op enkele meters vóór ons (gelukkig reed ik niet te snel) een grote bull moose de weg oversteken. In tegenstelling  tot beren, die zich eigenlijk nauwelijks iets aantrekken van het feit dat er nog maar eens een toerist stopt om foto's te nemen, zijn moose (enkelvoud en meervoud is hetzelfde) wél bange dieren en gaan ze ook direct lopen zodra ze iemand zien. Tenminste als ze zich niet bedreigd voelen, want in Alaska vallen er méér dodelijke slachtoffers door aanvallen van moose dan van beren.
De bull gaat ook vrij snel in het struikgewas, maar als we even blijven staan komt hij terug en kunnen we nog mooie foto's nemen. Wat een prachtbeesten zijn dit.







Nu in 1 rechte lijn naar de lodge? Nee hoor, niet in Alaska. Een beetje verder zien we immers een cow moose en haar kleintje aan de kant van de weg grazen. Die springen echter wél direct tussen de bomen zodat we ze, jammer genoeg, niet op foto konden vastleggen. We zien ze nog wel staan tussen de bomen en struiken maar té onduidelijk voor een foto.

Uiteindelijk komen we om 16u aan bij de cabins en wat zijn die mooi gelegen. Er staan 3 rijen en wij hebben een cabin in de bovenste rij. Alles ziet er nagelnieuw uit en de toegang tot onze cabin is zelfs via een elektronisch cijferslot. Ze zijn ook van alle comfort voorzien met TV, zonder live-kanalen (zoals het eigenlijk hoort in de wildernis), maar wel bijzonder veel, ook recente DVD's gratis uit te lenen in het bureel, microgolf, heel goed uitgeruste badkamer en ook, zoals het op de website beschreven staat:
"Luxurious bedding with down duvets, soft sheets, fluffy pilows and amenities usually only found in luxury hotels. Flat screen TV with DVD player (we don't have TV signal but you are welcome to borrow DVD's free of charge from our extensive library. Experience a comfortable stay in the Alaskan wilderness!"

Het avondeten wordt opgediend in een echte yurt en daar heb ik een gesprek met de Nederlandse eigenaar van de Knik River Lodge. Hij reisde gedurende 29 jaar naar Alaska tot hij vond dat dit zijn echte stek is. Hij besloot 10 jaar geleden om hier deze zaak te beginnen en er voor te zorgen dat hij "iets meer kon aanbieden dan doorsnee". Wel, we kunnen zeggen dat hij daar volop in geslaagd is. We krijgen bvb al een "echt" stokbrook aangeboden bij het eten. Blijkt dat hij die diepgevroren koopt bij een Franse bakker in Seattle en ze hier dan afbakt. Hij heeft ook een heel uitgebreide kaart met de lekkerste Belgische bieren die hij in het begin van het seizoen laat overkomen uit België, via een importeur uit Anchorage.
Het eten is overigens heel lekker.

Na de douche drogen we ons af met de zachtste handdoeken die we sinds lang ergens gehad hebben. Ook hier dus dat "iets méér dan doorsnee"... Aan 1 ding moet nog gewerkt worden, en daar is hij ook mee bezig: het heel zwakke, tot onbestaande, internet. Blijkt echter dat dit een investering vraagt van 5.000$.

Het is buiten inmiddels aan het stormen en hoe gezellig kan een cabin dan zijn...

Als dat maar goed komt voor morgen want in de voormiddag hebben we een tocht geboekt naar de Knik Glacier en dit is met een...speedboat.

Het weer: zwaar bewolkt maar droog, 17°C

Overnachting in Knik Glacier Lodge
Aantal gereden km: 148

Geen opmerkingen:

Een reactie posten